Once upon a time in Sydney

Mijn trip naar sydney begon vroeg, maar lachwekkend. Alle stoplichten zaten tegen waardoor we de bus in de verte weg zagen rijden.. oftewel de achtervolging werd ingezet! Als een volleerd coureur scheurde Karl achter de bus aan en met wat signalen wisten we de bus tot stilstand te brengen en kon in als nog de bus in, yay!
2 treinen en 2 bussen later was ik op de luchthaven en klaar voor mijn vlucht naar Sydney. Als bonus kreeg ik ook nog eens een plaats bij de nooduitgang oftewel een beenruimte waar zelfs Sjoerd zijn gehele benen kon strekken. Alleen bij deze plek kwam een laaaaaang verhaal van de stewardess over alles wat er bij een mogelijke ramp kwam kijken. Schaam me nog steeds dat ik gewoon midden in haar verhaal in slaap ben gevallen en wakker gemaakt moest worden met de vraag of alles begrepen had.
Eenmaal in Sydney had ik een shuttle bus naar het hostel, lekker makkelijk! In mijn ‘female- only dorm’ oftewel een dorm zonder onaangename mannen lucht en gesnurk. (Sorry mannen, maar een deel van jullie ras is gewoon ranzig en snurkt.) Die middag ben ik met twee Zweedse meisjes Johanna en Johanna naar hyde park en de botanische tuinen geweest en vanuit daar ook genoten van de zonsondergang met uitzicht op het opera house en de brug, wauw. ’s Avonds zijn we met een hele groep richting Kings cross gegaan om naar een foute 90’s party te gaan, oftewel de hele avond meebléren met Backstreet boys etc. De volgende dag vroeg op want ik had met Jane afgesproken (meisje die ik uit Melbourne ken) in Manly. Het plan was om lekker naar het strand te gaan, maar neeee het ging regenen! Geen strand, maar Australian open op tv. Gelukkig werd het die middag wat mooier en konden we ieder geval iets doen. Oftewel terrasjes tijd! Het grappige van Manly is dat het lijkt of er een vloek op heerst. Elke keer als iemand uit mijn dorm daar heen gaat regent het, is er een haaien alarm of beide.
Zondag ben ik de wandeling van Bondi beach naar Cogee beach gaan doen, een prachtige wandeling over de rotsen, langs verschillende stranden en belangrijker nog: constant uitzicht op de prachtige blauwe zee. De volgende dag had ik nog geen plannen en heb ik heerlijk Glee zitten kijken de hele ochtend.. iets wat natuurlijk erg slecht is om hier op te schrijven! Die middag besloten Alicia (een Canadees meisje) en ik dat we echt koffie nodig hadden omdat we allebei ontzettend lui waren. Oftewel die middag koffie gedronken en een beetje door de stad geslenterd om uiteindelijk terug in ons hostel te eindigen met verschillende soorten tim-tam’s (de lekkerste koekjes ever). Die avond heb ik me uit bed laten sleuren door Outi om de gratig drink- vouchers aan te breken!
En toen was het alweer dinsdag, de dag dat ik met Jane en een vriendin van haar Patsy afgesproken had om naar de Blue Mountains te gaan. Ik heb werkelijk nog nooit in mijn leven een trein gezien die zoooo langzaam ging. Ik had bijna het idee dat ik met mijn conditie van een deurklink nog sneller kon rennen dan de trein reed. Misschien hadden de krijsende kinderen die m’n eicellen werkelijk deden verschompelen er ook iets mee te maken. Maar goed het uitzicht van de Blue Mountains maakte alles goed, wauw! De wandeling door het dal die wij gemaakt hebben is ook prachtig, alleen het dal inkomen was een beetje jammer.. 900 traptreden, waarvan de meeste zo slecht en glad zijn dat het best een beetje eng was af en toe. Ook gebruik je compleet andere spieren, waardoor wij de rest van de wandeling wiebel benen hadden. Nu verwacht je natuurlijk het verhaal van de 900 traptreden terug om hoog. Die komt er niet! We hebben namelijk een soort achtbaan trein terug omhoog gepakt.. die zo stijl omhoog gaat dat je werkelijk binnen 2 minuten weer boven bent. Eenmaal terug boven was het compleet mistig geworden en was het begonnen met regenen.. oftewel kletsnat terug op het station waar we ook nog een de trein op werkelijk 2 secondes miste, zuur heel zuur!
Vandaag herinner ik me de 900 traptreden heel goed en ben ik als het waren herboren in het lichaam van een 85 jarige vrouw. Maargoed het is weer aan het regenen en dus hebben Alicia en ik onze koffie missie maar uitgebreid naar een missie voor een nieuw boek (mislukt) en een busticket voor mij (gelukt)! Eenmaal terug in het hostel kwam ik erachter dat ik weer thuis hoor bij de eeuwige wanbetaler. Het mooie briefje op de deur luid alsvolgt. “you have not paid for your room/bed tonight. Please see reception immediately to organize payment.”. Whoeps! Dus maar weer braaf de rekening voor de komende drie nachten betaald.
Morgen is het Australia day, oftewel PARTY! Dus de hoogste tijd om een pak GOON in te gaan slaan!
XXX