Bolivia met de B van Bizar!

Bolivia is bizar, maar bizar op een grappige manier! Je kunt je het zo gek niet bedenken en het kan hier.. maar laten we eerst maar eens beginnen bij het begin.
Via Corúmba ging ik samen met 3 jongens die ik in Pantanal had leren kennen de grens over gegaan. De Brazilianse grens overgang zag er nog enigszins normaal uit, maar de Bolviaanse grens overgang die je na een stukje niemands land bereikte leek nergens op. Het was meer een hok met 3 tafels en een grote chaos.. het duurde dus wel even voordat we de stempel hadden. Eenmaal buiten begon de choas.. van alle kanten kwamen er taxi-chauffeurs op ons af rennen en mensen die geld wilde wisselen. Ik was dan ook heel blij dat ik met drie kerels was en niet alleen, want het was echt een beetje overweldigend. Eenmaal bij de busterminal, wat meer op een oude schuur leek.. kon je alleen met cash betalen.. oftewel we moesten weer terug naar de grens.
Onderweg besloten we een klein 'supermarktje' in te gaan om cola en wat andere zeer voedzame producten te scoren. Stond ik daar samen met Julias in de rij met onze cola en chips.. ontsnapte er blijkbaar ergens achter in de winkel een stuk of tien kippen.. die vervolgens dus door de hele winkels heel vlogen,, gevolgd door een stel hysterische Bolivianen.
Eindelijk weer terug bij de bushalte en bustickets gescoord.. kwam ik Lara tegen, een meisje die ik uit Ilha Grande kende.. en die was zeer opgelucht om ons te zien in de chaos van de busterminal. Toen we wat gingen eten kwamen de jongens ook een bekende tegen.. en dat maakte ons dus met z'n zessen. Helaas hadden we wel verschillende bussen.. en wij helaas de meest kapotte bus die je je voor kan stellen.
Het was ook echt een moment uit een film. Onweer op de achtergrond.. compleet donker en bij de lichtflitsen en een knal kwam ie aanrijden. Een bus waarvan de gehele vooruit aan diggelen lag en er eigenlijk voor de rest ook meer ramen ontbraken dan aanwezig waren.. waardoor dus alle gordijnen eruit hingen. Eenmaal in de bus hadden we een van de eerste bizarre momenten.. De alcohol controle van meneer agent. De politie is hier, en vooral op de grens zeer corrupt.. en dus de nog een beetje verdwaalde backpacker is een goed doel om geld binnen te halen.
Oftewel er was een alcohol controle, waarbij we allemaal in het gezicht van meneer agent moesten ademen, waarbij hij met een moeilijk gezicht besloot of je gedronken had of niet. Ook de tassen van de mannen moesten gecontroleerd worden.. en met een serieus gezicht vroeg de vent bij het zien van instant noodles of het marihuana was.. en probeer dan maar eens niet te lachen.
De busrit was verschrikkelijk.. waarbij het eigenlijk 12 uur schudden was.. want bijna alle wegen zijn hier zandwegen door de bergen. Naar buiten wilde ik eigenlijk niet kijken omdat je tegen de meest verschrikkelijke afgronden aankeek.. Gelukkig was het door het donker niet altijd even zichtbaar. Toen ook nog eens m'n stoel doormidden brak, had ik 't helemaal gehad met de bus en konden we van mijn niet snel genoeg in Santa Cruz zijn.
Santa Cruz is niet echt een leuke stad, maar meer een tussenstop. En eigenlijk ook voor ons. Bijslapen..je was droppen bij de wasserette en gewoon een beetje rondbanjeren.. Het hostel was overigens hilarisch.. ze hadden namelijk een Toekan die niet goed wijs was. Hij had het namelijk voorzien op mijn slippers.. en het is heel triest, maar ik was als de dood voor dat beest, als groot vermaak voor de rest van het hostel. Het was dan ook een hele overwinning om dat duivelse beest op m'n hand te laten zitten.
De volgende dag ben ik samen met Lara, Rocco & Christian naar Samaipata gegaan, een dorpje zo'n 3 uur rijden vanaf Santa Cruz.. en geheel in stijl gingen we met de taxi.. omdat dat toch maar zo'n 3,5 euro per persoon is en 2 keer zo snel als de bus. We zaten wel lekker opgepropt met z'n 4e en het surfboard van Lara. Het kleine dorpje was overigens echt bizar, omdat ik de hele tijd bekende mensen tegen kwam. 2 Israelische jongens waarmee ik gereisd heb, een koppel die ik overal tegen kom en zo kan ik nog wel even door gaan.. te bizar gewoon. Die middag besloten we op aanraden van iemand naar een kleine lokale dierentuin te gaan. Het was meer gewoon een tuin waar alle bomen vol zaten met apen. Een geniale plek! Zo had ik al naar 1 minuut het hart veroverd van een baby aapje die zich helemaal aan mij vast klamde en een ander aapje volgde in de nek van Lara. Je kan ze verder niet aaien of oppakken omdat ze wel wild zijn en dat niet willen. Het hardst hebben we gelachen om de spider-monkey.. die gewoon echt alles niet helemaal goed had zitten in die bovenkamer van 'm. Zo kwam ie met commando rollen aan rennen om daarna hysterisch te gaan schreeuwen.. op iemand te sprinken, met commando rollen weer terug te rollen en het baby aapje aan z'n staart mee te sleuren en ga zo nog maar even door. We hebben dan ook letterlijk bijna in onze broek staan plassen van het lachen.. Ik had het dan ook niet meer toen dat beest vanaf een of andere boom bovenop m'n hoofdsprong en de meest rara dingen deed.
De volgende dag zijn we naar El Fuerte gegaan.. een Inca ruïne in de buurt.. alleen we snapte niet helemaal waarom de taxi's misschien niet zouden gaan met de regen die er die nacht gevallen was. Maar eenmaal in de taxi begrepen we het helemaal.. Het is namelijk een modderweg door de bergen, waarbij je ook gewoon met de taxi door riviertjes moet.. en we hebben het niet over een 4x4. De ruïne was mooi, alleen doordat we geen gids hadden genomen (geld besparing) en er nogal weinig informatie te vinden was hebben we ons eigen verhaal maar opgemaakt. Zo hadden de Inca's in die tijd al een Inca-fashion week etc.
De volgende dag wilde we eigenlijk naar Amboro National park, maar door de verdomde regen was onze trip afgelast, waardoor we een hele vrije regenachtige dag hadden. Gelukkig bleek er wel iets te doen te zijn met regenachtig weer, namelijk naar de watervallen. En ik moet toegeven het was een leuke en op sommige stukken toch best pittige wandeling.. wat we nodig hadden voor de nachtbus.
Over de nachtbus gesproken.. een uur voordat de bus ging, vroeg de eigenaar van het hostel.. hebben jullie wel valium?.. uhh nee.. hoezo? Nou die busrit is een van de meest verschrikkelijke die wij hier in Bolvia hebben en dan wil je het liefst zo ver mogelijk weg zijn. Die afgronden en de stenen die de bus er laat afvallen wil je niet zien..Helaas waren we te laat om ze te scoren. Hier kun je namelijk alles zonder voorschrift krijgen.. maar eenmaal in de bus stopte de bus na een uur pal voor een drogisterij.. oftewel die pillen hadden we als nog gescoord. En ze waren fantastisch! Heerlijk geslapen en als ik wakker was, was ik te slaperig om bang te kunnen zijn. Perfect!
Lekker uitgeslapen kwamen we dan ook in Sucre aan, waar ons hostel tegenover Mercado central stond.. een plek waar je werkelijk alles kan kopen. Van lekkere sapjes tot kippen koppen. Van het sap plein was vooral ik dan ook niet weg te halen..
Sucre is verder echt een prachtige koloniale stad, waarbij alle gebouwen wit zijn. Het is een stad waar de meeste mensen dan ook veel langer blijven dan gepland. En dat snap ik helemaal want het is gewoon echt een aangename plek.
Het bezoekje aan het historisch museum was een grote fout..waarbij er allemaal maar schilderijen zonder info hingen.. waardoor je nog niks opschoot. Dus we hebben ons maar vermaakt met het geven van bijnamen.. En toen ik ook nog eens door een domme fout bijna het officiële onafhankelijkheid document met tafel en al om liet vallen.. besloten we maar te gaan, voordat ik echte schade aan kon richten. Die avond was de oefenwedstrijd NL- Noord Ierland.. en na mijn deal met 3 kerels over de eindstand.. en natuurlijk mijn winst.. werden mijn drankjes de hele avond betaald. Dat noem ik nou nog eens een top deal!
De volgende ochtend werd ik dan ook niet helemaal fris wakker, maar ik had met Christian en Michiél (een andere NL'er) afgesproken om naar Tarabuca te gaan om een traditionele markt te bezoeken. Wel een leuke markt, waar je vanalles kan kopen, maar aan de andere kant ook niet heel bijzonder.. omdat je dezelfde spullen ook ergens anders kan kopen.
Omdat we meer van de natuur wilde zien, hadden Christian, Lara en ik besloten mee te gaan met een 2 daagse hike naar de Maragua krater. WAUW, wat een prachtige natuur!! Alleen was het begin een regelrechte lijdensweg. Het was namelijk bovenop de berg rond het vriespunt..dus het was even flink afzien totdat de zon door kwam. Het eerste gedeelte was een Inca trail, gevolgd door een normaal trail waarbij we echt de meest prachtige afgronden, bergen, riviertjes en watervallen zagen. Toch was het op sommige stukken ook wel spannend omdat je echt precies langs de afgrond liep en je dus geen fout kon maken. Het enige nadeel tijdens de wandeling was de hoogte. Grote delen van Bolivia liggen namelijk zo'n 4 km hoog waardoor je echt heel ziek kan voelen. Je hoofd voelt echt alsof ie uit elkaar gaat knallen en je kunt eigenlijk alleen maar heel oppervlakkig ademen, waardoor bergen beklimmen echt een zowat onmogelijke opgave blijkt. Maar de wandeling was alle narigheid waard, want het was prachtig!
De terugweg naar Sucre was overigens weer een hilarisch moment, we gingen namelijk met een lokale truck mee.. die nooit vol kan zitten. Elke 5 minuten kwamen we dan ook nog meer mensen bij.. oftewel 3 uur opgepropt zitten, beladen worden door stof van de wegen en aangestaard worden door iedereen in de bus omdat je er natuurlijk voor hun heel vreemd uitziet.
Geheel vies, besloten we gelijk na terugkomst een bus te pakken naar Potosi.. de hoogste stad ter wereld. Rond 23u kwamen we aan en iets uitbrengen was niet mogelijk, want het was zooo koud wat ademhalen al moeilijk maakte en dan ook nog eens de hoogte! Het is gewoon bijna niet voor te stellen.. maar alles is al te zwaar.. je ligt namelijk in bed al buiten adem te zijn.
Maar in Potosi waren we niets voor niet, na het zien van de indrukwekkende documentaire 'the devil's miner' wilde we met eigen ogen zien hoe er nog steeds gewerkt word in de mijnen die het leven van al 8 miljoen mijnwerkers heeft geëist. Het bezoek aan de mijnen heeft mij persoonlijk heel erg aangegrepen, omdat er nog steeds heel veel kinderen in de mijnen werken en het erg gewoon echt niet veilig is. Overal zie je balken die op doorbreken staan, je moet in afgronden klimmen waarbij de rotsen naar beneden vallen (zo kreeg ik er dus bijna een op m'n hoofd). Het engste vond ik door de hele smalle gangen heen schuiven, maar als je al eenmaal heel diep in de mijn bent, maakt het je niet zoveel meer uit.. hoe vreemd het ook klimt. Omdat wij maar met z'n drieën waren met een oud mijnwerker mochten we echt de meest zieken dingen doen.. zo mochten we helpen drillen in een ruimte zo gevuld met stof dat je niks ziet en alles echt op de tast gaat. Ook mochten we ergens anders het gat maken voor dynamiet.. en als je denk dat ze wachten tot iedereen op veilige afstand is heb je het mis. Wij lagen namelijk nog op onze buik door een tunnel te schuiven. Ook hebben we Tio bezocht, de god van de mijnwerkers. Alle mijnwerkers brengen voordat ze beginnen offers aan hem, om te zorgen dat ze veilig zijn tijdens hun werk.
Maar veilig ben je natuurlijk nooit in een mijn waar je bloot wordt gesteld aan zoveel stof en giftige gassen. De meeste mijnwerkers sterven dan ook binnen 10 jaar. Toch blijft er nog steeds zilver uit de mijnen komen, dus er zal nooit verandering in komen.
Als je van al het zilver dat uit de mijn in gehaald een brug bouwt.. dan reikt die brug Spanje. Maar aan de andere kant kun je diezelfde brug ook bouwen uit mensen botten.
Als je in het dorpje loop heb je dan ook helemaal niet in de gaten wat voor een vreselijke geschiedenis die mijnen hebben.
Een ander bizar feitje aan Potosi is dat je er dynamiet kan kopen, staat gewoon naast de cola.. en 96 % alcohol.. wat vooral de mijnwerkers tijdens hun werk drinken. Wij kregen het tijdens de tour aangeboden.. en ik wist niet waar ik het zoeken moest, alles brand gewoon echt weg.. brr!

Na Potosi vertrok ik samen met Lara naar Uyuni. Christian kon beter tegen de hoogte dus die besloot te blijven. En in Uyuni begint pas een ander mooi verhaal. Bij het instappen van de jeep.. hoorde ik iemand Nederlands praten en het was meer geroddel over iedereen in de jeep. Dus ik besloot nog maar even niks te zeggen en de persoon in kwestie nog maar even door te laten lullen.. tot de vraag kwam.. wat iedereen namen waren en waar je vandaan kwam. Bij het horen van mij naam en het zien van die blik.. onbeschrijfelijk moment! Moet je maar eenmaal niet zo dom zijn!

De gehele tour was eigenlijk te bizar voor woorden. Zo zijn de zoutvlaktes echt oneindig en dan heb je ineenkeer een eilandje met cactussen in het midden. Je hebt gewoon het gevoel op een andere planeet te zijn. Wat het grappige is van de zout vlakte is dat je er hele grappige foto's kan maken omdat de afstand tussen dingen een beetje verdwijnt doordat alles wit is. Eigenlijk hebben de gehele dag op de zoutvlaktes gereden voordat we bij de eerste slaapplek aankwamen. En alles aan de binnenkant was ook gemaakt van zout..Alleen was het wel primitief.. geen elektriciteit of warm water, wat niet relaxt is als het vriest. Maar als we dachten dat dat afzien was, hadden we het mis.. de nacht erna hebben we de ergste nacht van ons leven beleefd. Het was gaan sneeuwen..-15.. geen electriciteit..geen warm water en 1 deken... We hadden beide alle kleren uit onze backpack aan maar op -15 kun je je gewoon niet kleden.. vooral niet als het binnen gewoon exact dezelfde temperatuur is.. Ik heb nooit geweten dat je zo hard kan bibberen! In de auto zat iedereen nog steeds te trillen.. en het heeft helaas uren geduurd voordat de auto opgewarmd was.
Ondanks de vreselijke nacht gaf alle sneeuw het landschap wel een andere dimensie en het feit dat onze chauffeur ook foto's aan het maken was bleek het een uniek moment. Ook hebben we tijdens de tour de meest prachtig gekleurde meren gezien en de meest prachtige landschappen. Ik denk wel een van de meest mooie dingen in mijn leven.

Je moet gewoon maar echt even de foto's bekijken!!
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.429414013757798.103164.100000676099473&type=3&l=f2b357a7bf
xx

p.s nog een ander bizar feitje: de president hier heeft in een officiële uitspraak gezegd dat je van teveel kip eten homo wordt en van teveel cola kaal.