Adios Bolivia, Hola Peru!

Compleet gesloopt van de 3 daagse trip naar de zoutvlaktes, woestijn en de gekleurde meren kwamen we terug aan in Uyuni.. maar omdat er werkelijk niks te doen is in het dorpje zelf, besloten we die avond maar een nachtbus naar La Paz te nemen.
We wilde perse een bus met wc, aangezien 12 uur zonder wc-stop nogal een hel kan zijn en de baño natural ook niet echt mijn beste vriend is.Wonder boven wonder hadden we een bus gevonden.. en die wc hebben we geweten!
Schijnbaar was de laatste keer dat ze die geleegd hadden afgelopen, BRR..je kan wel raden hoe de geur was in de bus. Met wierook in onze handen zaten we dan ook met de gehele achterste helft van de bus de geur proberen te verdrijven.. zonder veel succes. Het feit dat de ramen niet open konden en de grote hoeveelheid mensen met 'violent diarrhea' hielp de geur ook niet beter te worden.

Wat een van de meest hobbelige en vreselijkste ritten in Bolivia zou moeten zijn, is voor mij de meest relaxte busrit geworden.. compleet uitgeput van de koude nachten en natuurlijk een of ander inslaappilletje heeft ervoor gezorgd dat ik 12 uur in een diepe coma heb gelegen. Toen ik uiteindelijk wakker werd kreeg ik van Lara te horen dat mijn laatste woorden waren 'wat een kutpillen..deze werken ook van geen kanten'..vrijwel meteen later was ik in slaap gevallen.
Uitgerust kwam ik dan ook in La Paz aan.. heerlijk! En na nog een paar uur slaap in het hostel zijn we de stad gaan verkennen. Zoals de lonely planet zegt dat het zowat onmogelijk is om te verdwalen, waren wij natuurlijk binnen 5 minuten al compleet verdwaald. Sorry auteur van het boek, maar heb je die kaart weleens goed bekeken?! Wat een chaos.. overal auto's, mensen getoeter..krioelende straten en heb nog nooit in mijn leven zoveel taxi's en andere voertuigen tegen elkaar aan zien knallen, alleen blijkt dat hier de normaalste zaak van de wereld en kijkt niemand raar op. 3 dagen hebben we rondgebanjerd door de stad en als je eenmaal aan de chaos gewend bent is het echt wel een leuke en interessante stad. En ook wel iets moeilijker om te verdwalen..altijf bergaf brengt je terug naar de hoofdstraat.. ja meneer auteur bij nader inzien had je toch gelijk..Natuurlijk ook wel weer bizar met haar 'heksenmarkt' waar de dode lama foetussen buiten hangen. Goed voor de vruchtbaarheid.. dus jongens je snapt wel wat jullie allemaal als souvenir krijgen. Het coca-museum was ook erg interessant.. over de gehele geschiedenis van de coca plant en hoe het uiteindelijk door de westerse wereld gebruikt werd om cocaïne te produceren.
Natuurlijk konden we 'the deathroad' of ook wel bekend als 's werelds meest gevaarlijk weg.. niet overslaan. Een tour van 64 km op de mountainbike. De eerste 32 km zijn berg afwaarts op asfalt, waarna de echte deathroad begint. Ik moet eerlijk toegeven.. bij aankomst bij de echte weg vond ik de eerste honderd meter doodeng. De weg is namelijk maar max. 3 meter breed, gravel.. rotsen op de weg en niet vergeten de afgrond van honderden meters. Het klinkt misschien raar, maar je went vrij snel aan de weg en haar afgronden en na een tijdje zie je het niet meer.. waarna eigenlijk iedereen als een gek naar beneden fietst. Super gaaf! Alleen is het voor niet iedereen in onze groep goed afgelopen.. zo waren er een schouder uit de kom en een kerel die tegen de rotswand was geknald. Altijd weer die mannen die de fiets niet onder controle kunnen houden...Toch schrik je wel als je de verhalen van verschillende gidsen hoort over de dodelijke ongevallen in de groep.. maar hé het is een te gave tocht en ik kan me dan vanaf nu ook officieel 'death road survivor' noemen haha.
Die nacht hadden Lara en ik besloten in Coroico te blijven.. en eenmaal daar in de taxi bleken dat alle wegen daar in de buurt behoorlijk eng waren. Ook toen we de volgende dag samen met een Australisch koppel van 60 opgepropt in de taxi zaten om de watervallen te bekijken, waren de wegen niet minder eng.. en de rijstijl van de taxi chauffeurs maakt het er niet beter op. Het koppel was overigens echt grappig! Met hun 60 jaar lekker met zijn tweeën 3 maanden rondreizen door Zuid Amerika. Kan alleen maar hopen dat mijn leven er op mijn 60e ook nog zo uitziet!
Begin van de avond zijn we terug gegaan naar La Paz voor een weekend feesten. Eenmaal aangekomen in het hostel zijn we na een snelle douche de bar al ingegaan en daar lange lange tijd niet uitgekomen. Eigenlijk hebben we gewoon een paar dagen het nachtleven in La Paz ontdekt en ik kan maar een ding zeggen BIZAR! Haha! Welk land heeft nou weer een cocaïne bar waar het gewoon op borden als eten geserveerd wordt?! Bizar bizar bizar!
Na een paar dagen was ik wel klaar met het gefeest en het hostel.. omdat je niet veel anders ziet dan de hostelbar en je bed. Toen ik eenmaal samen met Lara 'het fort' had verlaten en weer lekker door de stad was gaan dwalen stuiten we op een of andere demonstratie en het is natuurlijk heel normaal om met dynamiet te gooien in de hoofdstraat.
Hoe geniaal ik Bolivia ook heb gevonden en hoe leuk ik het ook had met Lara.. voor mij was het de hoogste tijd om naar Peru te gaan.
Dus maar een busticket geboekt naar Puno! Helaas dus wel afscheid moeten nemen van Lara met wie ik eigenlijk geheel Bolivia rondgereisd heb.

De grensovergang was chaotisch, maar aan de andere kant ook heel makkelijk.. De bus stopte voor de Boliviaanse grens en iedereen moest de grens overlopen.. en na de Peruaanse grensovergang kon je weer in de bus instappen.. zonder dat je tas of iets ook maar gecontroleerd wordt.
Halverwege de middag kwamen we in Puno aan en ik weet niet waar het aanlag, maar ik had het me totaal anders voorgesteld. Die avond ben ik met twee Engelse meisjes en een Amerikaanse jongen uit eten geweest om de volgende dag met dezelfde twee meisjes Lake Titicaca en de daarop liggende drijvende eilanden en tranquile island te gaan bekijken.
De drijvende eilanden waren echt verschrikkelijk.. interessant om te zien hoe de eilanden van riet gebouwd zijn, maar voor de rest vond ik het meer weg hebben van Disneyland dan wat anders.. door en door verpest door toerisme. Gaan ze je wijsmaken dat ze in een rieten boot varen terwijl je achter hun hut een speedboot ziet liggen. Tranquile island was in dat opzicht een stuk leuker, omdat daar een stuk minder toeristen naar toegaan. En daar stuiten we op een groot feest bij een school, waar alle mensen echt de meest kleurrijke kostuums aan hadden.
Omdat Puno eigenlijk niet zoveel aan was voor de rest, ben ik de volgende dag op de bus gestapt naar Cusco en gelijk de dag erna meegegaan ben op het Jungle inka trail.. een 4 daagse trip naar Machu Pichu, want dan was er op de dag dat we naar Machu Pichu gingen nog een plek om Huana Pichu te beklimmen.. de bekende berg achter Machu Pichu.
De tocht die ik geboekt had naar Machu Pichu bestond niet alleen uit hiken, maar ook uit mountainbiken, raften en verschillende kabelbanen.
De eerste dag werden we eerst naar de top van een berg gereden waarna de echte tocht begon. En die begon met mountainbiken.. en na 5 minuten had ik het er al helemaal meegehad en met mij iedereen. We gingen bergaf maar met zo'n graftempo dat we net een groep kinderen waren die voor het eerst leerde fietsen.. en de kwaliteit van de fietsen was ook niet al te best. Toen we eindelijk zo snel mochten fietsen als we wilde begaf mijn fiets het en met een fiets die niet uit de lichtste versnelling te krijgen is kom je niet zo ver.
Die middag ging ik samen met 2 andere raften en dat was echt te gaaf voor woorden. Het grappigste was ook dat we allemaal niet altijd precies verstonden wat de gids zei. Waardoor we de meeste dingen natuurlijk fout deden of op het verkeerde moment. Wat natuurlijk alleen maar meer golven over ons heen gooide. Onverwacht moesten we die avond een enorme berg op klimmen naar het hostel.. ben tijdens mijn gehele reis niet zo chagrijnig geweest. Eerst laat die gids ons wachten tot het donker is.. om vervolgens in het donder werkelijk stijl omhoog te klimmen op een paadje van 30 cm. Doodeng en loodzwaar na al een drukke dag. Ben dan ook al klagend, steunend en kreunend omhoog gegaan. Eenmaal boven stond het hostel natuurlijk wel op een super mooie plek.. prachtig uitzicht en in de verste verte geen andere huizen te bekennen.
De dag daarna was een dag hiken over een inka trail met natuurlijk een prachtig uitzicht over de vallei en de dag eindigde bij de hotsprings. Wat niet alleen lekker warm is voor de spieren, maar ook eindelijk een soort van douche is.. want warme douches zijn hier sporadisch. Helemaal schoon waren we het er met de hele groep over eens dat we dat schone gevoel niet gingen verpesten door met de hele groep een uur de berg op te hiken.. dus maar een lokale bus gepakt. Perfecte keuze want we wisten allemaal dat er weer geen warme douche zou zijn.
De derde dag was de dag van de kabelbanen en het hiken. Zo leuk! Na het zwetend de berg op sjauwen vervolgde 5 kabelbanen, allemaal over de diepen dalen heen. Zo gaaf! Bij de laatste hadden ze een leuk spelletje bedacht.. In de tuin van het bedrijf in het dal hadden ze een blauwe cirkel gelegd en als je met je waterballon die cirkel haalde kreeg je een biertje. Natuurlijk was die van mij in de verste verte niet in de buurt te bekennen, maar met het maken van de juiste vrienden kom je er ook.. dus met het miktalent van iemand anders nog lekker meegedronken met de prijs. Na de lunch volgde een wandeling van 3 uur naar Aqua Caliente (zoals de naam het al zegt ze hebben daar wel warme douches). De wandeling was langs een spoorlijn op en ik weer niet waar het aan lag, maar iedereen ging helemaal stuk.. er leek geen eind aan te komen en heb dan ook echt het gevoel dat ik 8 uur gelopen heb die dag in plaats van 3.
Die nacht allemaal om 4 uur opgestaan om als een van de eerste Machu Pichu binnen te gaan en dus foto's te maken en de tour te krijgen op het rustigste moment van de dag.
Als de wekker gaat ben je niet blij, maar als je in alle vroegte het prachtige uitzicht op Machu Pichu hebt, ben je dat allang weer vergeten.
Helaas was er met mijn ticket natuurlijk weer een fout gemaakt, waardoor ze vergeten waren Huana Pichu te reserveren. En aangezien er maar 400 honderd mensen per dag die erg op mogen was het natuurlijk niet meer mogelijk... maar ik kon wel Machu Pichu mountain op. En achteraf ben ik daar mischien blijer om. Ondanks het twee uur stijl omhoog traplopen op veels te hoge traptreden, maakt het uitzicht een hoop goed. En het feit dat je niet met z'n 200e op de top zit, maar met z'n 2e. En ondanks dat het ontiegelijk zwaar was om boven te komen, was het het meer dan waard! Wat een prachtig uitzicht over Machu Pichu had je daar. Alleen het jammeren is dat je alle trappen weer naar beneden moet.. en trap af vond ik toch een stuk zwaarder dan trap op.
1 uur later was ik beneden en wist werkelijk niet wat ik zag,, het vrij legen Machu Pichu had zich compleet gevuld met tourgroepen, kortom het Disneyland tafereel was weer compleet. Ben dan ook vrijwel gelijk gegaan, omdat ik toch alles al gezien had en een beetje gek werd van de immense drukte ben ik weer terug gelopen naar Aqua Caliente, wat ook nog eens 1,5 uur trap af was.. kortom ik heb nog steeds spierpijn in mijn kuiten van die dag.
Die avond de trein en bus terug gepakt naar Cusco en de gehele trein en busreis m'n ogen al niet open kunnen houden van vermoeidheid, eenmaal terug in Cusco in het hostel was ik werkelijk na 5 minuten al vertrokken. Moe zo moe en spierpijnnn!! maar het was het natuurlijk allemaal waard.

xx