"Op vakantie" op vakantie!

Allereerst sorry voor de lengte van dit verhaal, dus ik zeg pak er een redbulletje of een flinke kop koffie bij!

Nadat we Charlotte weg hadden gebracht naar de luchthaven en de juiste papieren hadden geregeld voor de auto kon onze vakantie dan eindelijk beginnen!
Op naar Bloemfontein was het doel van de eerste dag, man man man wat een saaie weg! 1000 km door de middle of nowhere, we hebben maar twee kleine steden gezien, voor de rest niks..
Bloemfontein zelf was ook niet echt een bijzondere stad, maar het was voor ons ook meer een tussenstop.
Maar dat betekent natuurlijk niet dat we hier niks hebben gedaan, we hebben hier ons eerste wildpark bezocht, een hele kleine, maar het was er wel een… en welgeteld een giraffe gezien. Ook was Bloemfontein de plek waar de jongens dan eindelijk malaria pillen vonden, wat betekende dat ze de reis dus toch gingen overleven.. Ze hadden namelijk al de grootste plannen voor hun afscheidsfilmpje.

Na Bloemfontein vertrokken we naar Drakenberg, wat een redelijk korte rit had moeten worden bleek toch behoorlijk lang geduurd, ze zijn werkelijk overal aan de weg aan het werken en je staat dan ook heel vaak 20 min te wachten omdat er telkens maar 1 baan kan rijden.
In drakenberg reden we ook de eerste keer verkeerd, maar ik moet er wel gelijk bij zeggen dat het niet onze schuld was.. het stond namelijk verkeerd in het boekje, lekker handig!
Maar hoe lang de reis ook geduurd had, het hostel maakte het zeker goed! We sliepen in het Amphitheatre, een hostel ook weer in the middle of nowhere, maar zo relaxt! Lekkere cocktails, een jacuzzi in de bar, een sauna, klimwand, zwembad, handmatten.. meer hoef ik denk ik niet te zeggen.
Ook hebben we in Drakensberg iets acties gedaan, namelijk een hike naar de Doreen falls. Niet de op een na hoogste waterval van de wereld want met onze goede kaartleeskunsten kwamen we natuurlijk weer ergens anders uit.
Maar ook deze locatie was zeker de moeite waard. Het was een mooie wandeling over rotsen, door riviertjes en dan uiteindelijk lekker afkoelen bij de waterval!

Na Drakensberg zijn we door gereden naar Swaziland en omdat we gehoord hadden dat de grensovergang nogal lang kon duren, zo van van hokje naar hokje, besloten we vroeg, maar dan ook heel vroeg te vertrekken. Met de wallen op de knieën kwamen we dan ook bij de grensovergang aan en wat bleek er was werkelijk niks te doen! Binnen een kwartiertje hadden we alles geregeld en stonden we in Swaziland, met als opmerking ‘ohja onze wegen zijn wel kut’. De eerste paar kilometer dachten we nog, hmm valt best wel mee, maar daarna verschenen de kraters in de weg, graffel wegen etc. En wij maar denken dat we voor de grens slechte wegen hadden gezien, nou dit sloeg echt alles. Rond 1 uur waren we al in ons hostel, wat ons dus nog de hele middag de tijd gaf om iets leuks te doen.
Johan en ik besloten naar Mlilwane Wildlife te gaan, een wildpark. Het was echt prachtig maar de wegen waren echt kut. Toen het ook nog eens ging regenen werd het pas echt een feestje. De auto had namelijk geen grip meer en bleef alle kanten opglijden... die slipcursus heb ik dus niet meer nodig! Ook de uitgang konden we niet echt meer vinden omdat in het hele park geen enkel bordje te vinden was! Maar een halfuur voor sluitingstijd hadden we het dan eindelijk gevonden.. Wat een opluchting was dat zeg!

JA, en na Swaziland kwam het Mozambique verhaal.
Mozambique inkomen was al een minder makkelijk verhaal dan Swaziland, De man bij de slagboom stoorde zich er namelijk al aan dat er op onze grens papieren niet specifiek Mozambique stond, maar na een beetje praten mochten we doorrijden en konden we ons visum aan gaan vragen. Gelukkig stelde dat niet meer voor dat een blaadje invullen en je paspoort afgeven. Na nog een autoverzekering af te hebben gesloten (was verplicht) konden we dan eindelijk het land in. De weg naar Maputo toe was heel grappig, echt Afrika zoals je je Afrika voorstelt, hutjes, vrouwen met emmers en echt mierennesten aan mensen.
Maputo zelf was wel echt een stad en qua verkeer echt een slachtveld, wat kunnen die lui niet rijden zeg! Niemand gebruikt zijn spiegels of knipperlicht en draaien gewoon ineens de weg op.
en natuurlijk hadden we ook dit hostel niet in een keer gevonden, maar van het vinden ervan werden we ook niet echt blij.. de eigenaren spraken geen woord Engels en de bedden stelde niet veel meer voor dan een kleedje over houtenplanken heen, dat werd afzien dus!
Wel zaten we dicht bij het strand, maar door de rotzooi en het ongedierte werd je ook hier niet vrolijk van. Ook was het vreselijk heet, ’s ochtends om 7 uur was het eigenlijk al niet meer uit te houden.
Maar toen moest de hele Mozambique verschrikking nog beginnen (die ik hard probeer te vergeten). Dat was ook de avond dat alle hoop om van mijn bijnaam phoebe (bijnaam bij domme acties of opmerkingen)af te komen op gegeven.
De avond begon met een aanhouding door een corrupte agent die beweerde dat ik ergens gedraaid was waar ik niet mocht draaien, (maar de echte reden was namelijk ook dat hij boetes aan buitenlanders in zijn eigen zak mag steken en dus al dollartekens in zijn ogen kreeg bij het zien van ons kenteken). Maargoed de agent was een hele akelige man met een enorm geweer (ak47) waar je echt kippenvel van kreeg. Dus na alle hectiek en het betalen van de boete moest ik ook nog een via de andere kant van de auto eruit, allemaal heel onhandig en in al die drukte liet ik de autosleutel ook nog is in de auto zitten, waar we pas achter kwamen na het eten.
Toen wij er achter kwamen was heel onguur Maputo al op de hoogte van de sleutel en hadden zich rond onze auto verzameld… WAT NU? Ging door ons allen heen.. de politie was het eerste was in ons op kwam.. maar van de man van het restaurant hoorde we dat zij de laatste waren die je moest bellen omdat ze niet te vertrouwen zijn. We moesten maar een local zoeken die onze auto open kon maken.. nou daar sta je dan om 11 uur in het donker bij een dichte auto in een stad waar je eigenlijk niemand kent of vertrouwd…
Gelukkig kwam er na een tijdje ineens een man langslopen met zijn gezin, die ik wel vertrouwde en dus besloot aan te spreken en hem aanspreken was echt de beste keuze van de avond! Hij had namelijk een nummer in zijn telefoon van een Local die dat voor hem en zijn vrouw ook altijd deed, Enok.
Enok arriveerde na ongeveer 3 kwartier met alleen een schoudertasje, maar in dat schoudertasje zaten alle materialen om onze auto open te krijgen, namelijk schroevendraaiers en ijzerdraadjes.
Even leek het niet te lukken, maar na ongeveer een uur had hij dan eindelijk onze auto op en werd hij de held van de dag! Hij hoefde er ook nog maar is 24 euro en een lift naar huis voor te hebben..
En tijdens die lift naar huis kregen we weer een aanvaring met een agent met dollartekens, maar door de onderhandelingskunsten van enok kwamen we er met 10 euro vanaf. Wat een held weer!
De volgende middag zijn we dan ook met gierende banden Mozambique uit gereden, wat een kutland zeg!

Op naar Nelspruit, of hoe we het graag noemde Nel dr spleet. In Nelspruit hebben we heerlijk relaxt aan gedaan en alle toeristische plekjes in de omgeving bekeken, lekker de toerist uithangen!
Zo hebben we grotten bekeken, stukje regenwoud, heel veel watervallen gezien en naar een western stadje geweest wat eigenlijk alleen maar uit souvenir winkels bestond. In dit stadje hebben we een geniale foto laten maken van onszelf in jaren 20 klederdracht en stijl als cadeautje voor Lizelle (onze ‘mama’ in Genadendal).

Een van de hoogtepunten van de vakantie kwam naar Nelspruit, namelijk Kruger, wat was dat prachtig zeg!
De binnenkomst was al schitterend, want wie rijd er natuurlijk weer bijna een slang dood nadat ze net de slagbomen door is? Ja je raad het al..
De eerste dag was echt een succes, we hebben echt zoveel gezien: olifanten, nijlpaarden, buffels, neushoorns, zebra’s, krokodillen, slangen, leeuwen en ja zo kan ik eigenlijk nog wel een uur doorgaan..
Kortom we hadden die dag al 4 van de big 5 gezien. Na onze overnachting in kruger zat er dus nog maar 1 ding op namelijk het luipaard vinden, maar dat werd nog moeilijker dan we dachten aangezien er maar 200 in heel kruger zitten en die beesten zichzelf niet veel laten zien. Maar dat mocht de pret niet drukken, we moesten en zouden er een zien! Alle plekjes dus af waar er die dag 1 gespot was.. en aangezien dat maar 2 stukken waren dachten we dat we m zo hadden gevonden, maar naar 6 uur nog steeds niet ..
We hadden de andere 4 en nog een heleboel andere dieren wel weer gezien, maar dan kon ons geen flikker meer schelen! We moesten en zouden dat kreng van een luipaard vinden.
Toen we alle moed om dat beest te zien al hadden opgegeven en we allemaal al weer uit de ramen (of sommige op het dak) de giraffen toe aan het zingen waren, zagen we in een keer een jeep stil staan. En ja hoor een luipaard! We konden onze lol niet op. Alleen was die lol ook weer snel voorbij aangezien het luipaard dan ook werkelijk niks deed. Het lag in het gras te slapen, deed af en toe zijn hoofd iets omhoog en that’s it, vandaar dus zijn naam lui-paard. We kregen hem met geen mogelijkheid in beweging.. beetje jammer.. maar wel de gehele big 5 gezien!!
Na de lunch reden we langzaam richting de uitgang en je raad het nooit, kwamen we onderweg weer een luipaard tegen.. zo zoek je je 6 uur de tering naar dat beest en zo kom je ‘m toevallig tegen..
Maaaarrr dat maakte de tussenstand wel: 2 x de big 5.

Terug in Nelspruit gingen we heel toepasselijk de lionking kijken en kwamen we erachter dat Niek toch wel heel veel trekjes van Poemba had. Hij kreeg er naast Kliko dus ook de bijnaam Poemba bij.

Na de nacht Nelspruit moesten we alweer beginnen aan onze reis terug naar huis via de kust, wat ons in Eshowe bracht. De weg er naar toe duurde echt heel lang door de grote hoeveelheid vrachtwagens en toen ik net even dacht door te kunnen rijden werd ik tot stilstand gebracht door mijn grote vriend agent en zijn laserspeeltje. Gelukkig waren we net een berg op gereden en was is dus gepakt op een moment dat de auto al flink afgeremd had, maar dat was nog steeds 30 km te hard. In mijn smoesje dat onze teller toch echt iets anders aan gaf, trapte hij niet in, ach het was te proberen. De boete invullen was zelf echt lachwekkend, de man dacht dat ik uit Nigeria kwam en heb werkelijk alles moeten spellen (“Wat ’n verstand”). Maarja dat alles maakte de geldboete er niet minder op, en aangezien ik niet graag boetes betaal wilde ik natuurlijk niet dat hele bedrag betalen. Dus na wat zielig gedaan te hebben over dat ik hier vrijwillig was en geen werk had (je kent ’t allemaal wel). Na nog wat gepraat kreeg ik de minimale boete van een paar km te hard, en kwam ik er dus met ongeveer 25 euro vanaf!
In Eshowe zelf hebben Zamora en ik nog iets grappigs meegemaakt, we hebben namelijk opgesloten gezeten op onze eigen kamer. De sleutel was afgebroken..
Onze aangeschoten hulptroepen maar ingeschakeld (Kliko, Duif, Ninja en Deuk). Maar die hielpen ons eigenlijk meer van de regen in de drup. Kliko had er gelijk een plank van de deur uitliggen en Ninja brak de hele deurklink af met de opmerking “oh oeps ja dit maakt het ook niet veel makkelijker”. Na een tijdje werden gelukkig de betere hulptroepen ingeschakeld, namelijk de jongen van het hostel met een enorme sleutelbos die ons zo van de kamer af had. Rustig slapen zat er alleen niet meer in, er ontstond namelijk een enorm troep gevecht (beter woord kon ik ff niet bedenken). Planten werden met wortel en al uit de grond getrokken, shampoo vloog alle kanten op, wc rollen, eten etc etc. Je kunt dus al raden in wat voor pleuresbende we die nacht geslapen hebben. De volgende ochtend zijn we dan ook maar heel vroeg vertrokken in de hoop dat nog niemand het gezien had.

Die dag ging onze reis in de richting van coffee bay, een erg lange rit vol werkzaamheden, drukke steden, flitspalen en uiteindelijk de vreselijke afslag coffee bay. Zo’n erge weg had ik nog nooit gezien, 90 km lang alleen maar potholes, maar dan ook echt alleen maar. Ze zijn ook gewoon zo groot dat je er zelf in kan en het is dan ook onmogelijk om ze allemaal te ontwijken. Onze auto heeft het dan ook flink te verduren gehad op die weg, maar eenmaal in Coffee bay waren we de weg snel vergeten. Het is namelijk een erg chille en vooral mooie plek die zo toeristisch is, maar waar gewoon nog echt hutjes e.d staan. We sliepen dan ook in een hutje met uitzicht op de zee, een mooiere plek kun je je haast niet indenken. Hier hebben we ook onze eerste surfles gehad en want wat kun je nou beter doen in een surfparadijs dan surfles nemen? Ik kan nu echt zeggen dat het zoveel moeilijk is als het eruit ziet, het is gewoon bijna onmogelijk. Iedereen heeft wel een aantal keer gestaan, maar vooral vaak op elke lompe manier die je maar kan bedenken van die surfplank gefikkerd. Toch vonden we het zo leuk dat we ’s middags besloten zelf surfplanken te huren en dat werd pas echt een lachwekkend verhaal. We kregen namelijk totaal andere boarden die opstaan voor ons echt onmogelijk maakte.
Toen er ook nog een haai gespot werd door dierenvriend Martin (Duif) vond ik mijn surfavontuur wel weer genoeg geweest!
Die avond in Coffee shack (hostel) stond in het teken van buffalo rules. In het café hadden ze namelijk twee duidelijk regels: niet drinken met rechts en geen drankjes op de pooltafel. Doe je dit wel schreeuwt de rest buffaallooo en moet je je hele drankje in een keer leeg drinken. Het lijken makkelijke regels, maar geloof me dat zijn ze niet!
De volgende dag hebben we weer heerlijk op het stand doorgebracht en kwam ik er snel achter dat het hele hostel op de hoogte was van mijn schitterende bijnaam, namelijk flamous.

Met onderhand pijn in ons hart verlieten we die middag het schitterde Coffee bay om naar Jeffreys bay te vertekken. Een lekker onderschatte rit. We dachten nog zo mooi “we kunnen wel de halve dag nog op het strand liggen als we een beetje doorrijden zijn we er zo” niet dus. We kwamen in vreselijk noodweer terecht, wat de rit alleen maar langer maakte. 9 uur later waren we in Jeffreys bay beland en konden we het hele hostel niet vinden, maar omdat het al zo laat was besloten we niet verder te zoeken en in een ander hostel te slapen onder de naam ‘Ubuntu’. Jeffreys bay is ook echt een hele chille plek, een echt surfparadijs. Omdat de jongens de eerste dag nog Olifanten aan het spotten waren, besloten wij onze kans om te gaan shoppen maar is flink te benutten. Wauw! Alleen maar surfwinkels (billabong, roxy etc), een waar paradijs. Ook hebben we in jeffreys bay een surfwedstrijd gezien, echt heel gaaf!
Ook hebben we in Jeffreysbay gesandboard in de duinen, iets wat nog op mijn to-do lijstje stond. Het leuke aan het sandboarden was echt dat je heel snel door had hoe het moest en je dus wel redelijk normaal beneden kwam, alleen het stoppen bleef bij iedereen gewoon een ramp. Iedereen liet zichzelf dan ook maar vallen wat echt zorgde voor hilarische gezichten en blauwe billen.
Helaas was het de volgende dag alweer tijd om naar huis te gaan, zag er echt vreselijk tegenop, want dat betekende namelijk echt dat de vakantie over was..
Gelukkig was het maar een kort ritje naar huis, ongeveer 6 uur.
En zo rij je 7000 km en gaat alles goed en zo gebeurd er 15 km voordat je thuis bent toch wel iets heel ergs. Wij waren eenmaal weer terug in Genadendal en snapte niet waar de andere auto bleef, maar het telefoontje maakte alles duidelijk. Ze hadden namelijk een ongeluk gehad en de auto was total los. Als een gek dus maar terug gereden! Ze waren allemaal ongedeerd, een wonder als je keek hoe de auto er aan toe was.
De hele voorkant was gewoon verdwenen onderhand en de rest van de auto had ook niet echt meer de goede vorm. Na een check in het ziekenhuis en een paar hechtingen voor Niek, mochten ze naar huis en hebben we de vakantie voor zover het nog mogelijk toch een beetje afgesloten.

Sien jou later!

Liefs,
Marloes