Time flies

Het is vrijdag en dat betekent in dit geval dat alweer de een na laatste dag is aangebroken.
Een heel dubbel gevoel, aan de ene kant zin om iedereen weer te zien, maar aan de andere kant ook totaal geen zin om mijn leventje hier te verlaten.
Maar zoals ze zeggen: aan al het goede komt een eind!

Na een leuke afscheidsmiddag met de kinderen, was woensdag avond ook het afscheidsetentje met de projectleden aangebroken. Toch is het woord projectleden niet het juiste woord, het zijn echt vrienden.. familie geworden de afgelopen maanden en ik vond het dan ook heel moeilijk om te beseffen dat het misschien wel de laatste keer was.
Met een flinke brok in mij keel stond ik het eten te bereiden, maar die brok werden al snel een hele hoop tranen toen iedereen aanwezig was en Maxie haar speech gaf…

De rest van de avond was een typische avond waar Bolly weer losging als model en Henno zijn zangkunsten (zelf noem ik het liever gekrijs) ten gehore bracht.. en daarbij bleef verkondigen dat Whitney Housten toch echt maar is een keer goed naar hem moest luisteren.
Voor de liefhebbers.. er bestaan filmpjes!

Toen de zakken met kleren ed. (lees vuilniszakken vol) te voorschijn kwamen waren ze niet meer te houden, helemaal wild waren ze.. als je een scene voor je neemt van een groep vrouwen bij een uitverkoopbak die allemaal hetzelfde truitje willen hebben, dan kun je je vast ook precies voorstellen hoe onze twee ‘sisters’ tekeer gingen in de keuken.
Toch weer iemand blij kunnen maken met alle spullen die niet mee kunnen naar Nederland!
Want welke idioot heeft er ooit het formaat van de koffer uitgevonden en daarbij bedacht dat er maar 20 kilo in mag? Maargoed…

Vanochtend en vanmiddag was dan echt het afscheid aangebroken, niet alleen van de projectleden, buren en andere studenten.. maar ook van Genadendal, ons huis, mijn kamer, de mooie omgeving, de prachtige mensen.. en mijn leventje hier…
Het afscheid vond ik moeilijk, heel moeilijk en nog steeds, want afscheid moet er genomen blijven worden.. ook morgenavond weer en daar zie ik echt weer als een blok tegenop!
Maar dat het afscheid zo’n pijn doet betekend alleen maar dat ik een toptijd heb gehad en ontzettende geweldige mensen heb ontmoet die voor altijd in mijn hart blijven.

Als ik zo terug kijk op het afgelopen half jaar is het een halfjaar geweest vol hoogtepunten.. de ubuntu vakantie, de feestje met gekke thema’s, de domino avondjes bij Maxie thuis, het holidayprogramma, het bezoek van mijn ouders, de weekendtripjes, het WK en eigenlijk kan ik zo nog wel een half uur doorgaan!

Op dit moment dat ik probeer mijn reisverslag af te sluiten en maar geen goede afsluiter kan bedenken is het 0:00 geworden.. en dat betekent dat de laatste dag is aangebroken en over 24 uur mijn vliegtuig is opgestegen en vertrokken en daarmee echt een einde is gekomen aan het geweldige avontuur…
Maar zoals ik al zei.. aan al het goede komt een eind en kan ik dit keer echt zeggen tot snel.. heel snel!

Liefs,
Marloes a.k.a Flamoes..