Fear is temporary, regret is forever!

5, 4, 3, 2, 1 BUNGEE, was de zin die we al de hele week herhaalde, en afgelopen Zaterdag was het dan eindelijk zo ver: We gingen de hoogste bungeejump ter wereld maken (216 m).
En zoals voor alles moesten we ook hiervoor een heel eind reiden, om 5.30 zaten we dan ook al in de auto.
In Caledon kwam de rest van de groep er bij en konden we onze lange reis beginnen, op naar Bloukrans!

Maar zoals bij al onze uitstapjes hadden we ook hier weer een slim momentje: namelijk toen we met ons slimme hoofd om 9 uur al dachten dat we er bijna waren en dus makkelijk even wat konden gaan eten bij Wimpy’s.
Na het ontbijt bleek dat we niet goed op de kaart hadden gekeken en dat we nog zeker 2 uur voor de boeg hadden!
De laatste twee uur van onze reis zijn wel de leukste twee uur geworden! Je komt namelijk op de meest geniale ideeën als je je verveeld, dus waarom geen foodfight midden op de snelweg? Alleen hadden sommige hierbij niet door dat als je cola uit een rijdende auto probeert te gooien je deze recht in je gezicht terugkrijgt!

Eenmaal in de buurt gekomen van de bungeejump, begonnen we al flinke diepen dalen te zien. En elke keer als ik dacht ‘wow! Deze is diep’ was de volgende weer net iets dieper.
Tot we over de brug reden waar we vanaf moesten springen, die sloeg echt alles en deed al het andere in het niets vallen.
Om 11.30 waren we er dan ook eindelijk en was het de hoogste tijd om ons in te schrijven. Na de formulieren ingevuld te hebben, je gewicht en springers nummer groot op je hand geschreven gekregen te hebben, en de laatste angst plasjes was het nog maar tijd voor een ding: BUNGEE!

De wandeling over de brug was super eng omdat je op een rooster loopt waar je de afgrond onder zag, dat was ook het moment dat ik me realiseerde toch nog last te hebben van hoogtevrees.
Eenmaal op de brug trok mijn hoogtevrees een beetje weg, maar kon op dat moment ook niet naar beneden kijken, wat natuurlijk erg scheelde.
De eerste springer deed veel goeds vermoeden, ze kwam namelijk huilend en best paniekerig boven. En toen moest iedereen nog! Na een paar mensen boven te zien komen die het echt heel vet vonden, kreeg ik er ook echt zin in en kon ik eerlijk gezegd niet wachten om de sprong te maken.

Maar toen werd mijn nummertje opgenoemd, J50 en werden mijn enkels aan elkaar vast gemaakt.
En ja daarna zat er nog maar 1 ding op, op naar de rand van de brug!
Dat moment bij de rand kan ik toch wel echt beschrijven al de paar engste secondes van m’n leven. M’n hoogtevrees was dan ook weer helemaal terug en kreten als oehoehoeh en wat gescheld verlieten mijn mond.
Gelukkig kon ik niet lang na denken over de diepte waar in ging springen, want bijna gelijk hoor je al achter je 5,4,3,2,1 BUNGEE!
De eerste paar secondes van je val zijn de engste, maar zeker ook de vetste, het is namelijk echt een vrije val want je voelt niet dat je ergens aan vast zit!
Net voordat je het gevoel krijgt dat je te pletter gaat slaan trekt het bungee koord je weer omhoog en veer je een aantal keer flink op en neer. Dat is echt een heel lekker moment, je kan dan ook echt mooi genieten van het uitzicht!

Maarja even later hang je toch maar op 216 m vanaf de brug op de kop te wachten tot je weer naar boven word gehaald.
Voor mijn gevoel duurde dit echt een eeuwigheid, maar het heeft echt maar een paar secondes geduurd! Je word dan door iemand opgehaald en min of meer zittend weer terug op de brug gehezen.
Terug op de brug gehesen worden voelde toch wel echt als een koe die aan wal word getild maar eenmaal terug op de brug was ik erg blij en opgelucht. Toch wende de diepte niet, eenmaal terug op de brug zit je in eerste instantie weer op zo’n rooster waar je door heen kon kijken en elke keer als ik naar beneden keek dacht ik weer “Tering wat is het diep”.
Maar eenmaal terug op de brug, de plek waar er geen rooster meer is, was ik heel blij en kon ik m’n lol niet op.

Eenmaal in het winkeltje om de video van m’n sprong te bekijken, kwam ik tot de conclusie dat ik geen schoonheidsprijs zal verdienen voor mijn sprong, het geeft meer het idee van ‘Ik ben over de rand gestruikeld’. Het filmpje krijgen jullie dan ook allemaal te zien als ik weer thuis ben. Ik zal een ding veraden mijn paniek kreet staat er in volle glorie op :P.
Als ik terug kijk naar de rest van de sprongen van de groep vond ik de sprong van Daan het mooist, maar die van Johan het geniaalst, hij sprong namelijk van de brug af als een duif die te pletter ging slaan, echt heel grappig.
Na onze sprongen hebben we nog even gekeken na de sprongen van andere mensen, maar heel veel tijd hiervoor hadden we ook niet, we hadden namelijk nog een rit van iets meer dan 5 uur voor de boeg en ik mocht terug rijden (wat een geluk weer :p). Ondanks de lengte is het wel een mooie rit, omdat je sommige stukken echt langs de zee rijd!

’s Avonds om 8 uur waren we weer thuis, helemaal kapot! Maar ondanks dat het een vermoeiende dag was, zal ik ‘m nooit meer vergeten. Voor de rest van mijn leven zal 27 maart 2010 de dag zijn waarop ik de hoogste bungeejump ter wereld heb gemaakt.

Liefs,
Marloes