Eerste weekje Nieuw Zeeland

Inmiddels heb ik het land van de ‘no worries, mate’ ingeruild voor het land van de ‘sweet as, bro’. Oftewel ik ben in Nieuw Zeeland! Helemaal gesloopt kwam ik daar dan ook aan, want ja welke idioot verzint het om een wachttijd van 15 uur in te lassen op Sydney international. En ik had ook nog eens het geluk bijna een uur met m’n zware rugtas naar het hostel te mogen lopen. Waarom lijkt alles op een kaart toch een stuk dichterbij?! Maargoed ik ben aangekomen in het hostel in Christchurch en heb de eerste dagen in Nieuw Zeeland samen met een Engels meisje, Charlotte, de ramptoerist uitgehangen. Want er is niet veel anders te doen in een stad die nog steeds voor een groot deel in puin ligt door de aardbeving van anderhalf jaar geleden en de naschokken die er op volgde. Toch wel bizar om te zien dat eigenlijk het complete centrum dat voorheen zo mooi en levendig was, nu afgesloten is en in puin ligt. Toch moet ik toegeven dat ze echt iets geniaals en vrij na-schok veiligs hebben gedaan om een nieuw centrumpje te creëren. Ze hebben namelijk van die schipcontainers in allerlei kleuren geschilderd en omgetoverd tot winkels met terrasjes en al. Toch wordt je telkens herinnerd aan de grote kans op meer naschokken of een nieuwe aardbeving door alle flyers. In ons hostel hing er namelijk werkelijk in iedere wc, douche, kamer en welke andere plek je maar kan bedenken een flyer ‘wat te doen in het geval van een aardbeving’. Alleen snap ik nog steeds niet hoe je met je handen je nek en hoofd kan bedekken en je met twee handen aan een tafel kan vast houden. Hmm.

Gelukkig heb ik Christchurch na 2 nachtjes achter me gelaten en de bus gepakt richting Kaikoura. Dé plek om walvissen en zeeleeuwen te spotten of te zwemmen met wilde dolfijnen. Maar omdat ik op de weg naar het noorden nog een keer in deze plaats kom en we er ook geen tijd voor hadden, heb ik hier niks anders gedaan dan over het strand gelopen en samen met 3 Engelse meisjes (Zoe, Rachel en Eleanor) die ik in de bus had leren kennen de cultuur van de lokale kroeg ontdekt.
De volgende dag ging eigenlijk onze complete bus met de bus naar het noord eiland en was het voor ons wachten op de mensen van het noord eiland om onze reis naar Kaiteriteri te vervolgen. Kaiteriteri ligt aan de rand van Abel Tasman National Park en daarom besloten we daar 3 nachtjes te blijven, want een mooie wandeling mag natuurlijk niet gemist worden. De volgende dag heb ik samen met Zoe en Lucy de sea- shuttle gepakt een eind het National Park in voor een hike. Bij de shuttle aangekomen bleek iedereen een totaal andere kleding stijl aangehouden te hebben. Bijna iedereen op de boot was gekleed in complete overlevingsoutfits, hilarisch! Wij werden dan ook best wel aangekeken in onze jeansshort, all stars en in mijn geval zelfs slippers. Maargoed we hebben een lange, maar vooral prachtige wandeling gemaakt door de bergen met telkens weer een prachtig uitzicht. Soms leek het net of we op een tropisch eiland waren, maar de ijzige wint verraadde toch weer dat we toch echt in Nieuw Zeeland waren. Na 9 km berg op, berg af te hebben gelopen kwamen we aan bij het eerste ophaal punt, maar we besloten door te lopen naar het volgende ophaalpunt.. want we hadden een bord gezien met daarop 30 min. Alleen bleek dat bord de afstand met eb te zijn en kwamen wij aan met vloed.. dus weer berg op, berg af voor de andere 4 km. Na 13 km en nog steeds op slippers en overigens ook de enige zonder pijn aan mijn voeten kwamen we aan bij ons ophaalpunt waar we nog een uur de tijd hadden om lekker van het zonnetje te genieten. Heerlijk!

Eenmaal terug in ons hostel merkte ik pas hoe moe ik eigenlijk was, maar het was het zeker waard! De volgende dag hadden we besloten een relaxt dag in te lassen en lekker op het strand te gaan liggen. Op het strand liggen betekend hier niet in je bikini te liggen puffen van de hitte. Maar in je trui liggen en vervolgens 50 keer je trui uit en aan te doen. Met is te heet en zonder is te koud. Dus na een tijdje hielden we het maar voor gezien om lekker op een terrasje te gaan zitten.
Samen met Lucy heb ik die middag nog een wandeling gemaakt naar een ander strand, die net als eigenlijk alles hier echt prachtig is. Alleen werden we helaas levend opgegeten door de muggen, waardoor we het na een tijdje ook maar weer voor gezien hielden.

Vanochtend hebben we helaas deze prachtige, zonnige plek achterwege gelaten om onze weg te vervolgen naar Westport. Helaas was het een erg bergachtige weg vol haarspeldbochten en met het schitterende idee van onze chauffeur voor een potje speed-daten in een rijdende bus, was het na dit spelletje dus een bus vol ontzettend misselijke mensen. Maar ik moet toegeven het was hilarisch en ik kwam er op die manier ook achter dat ik twee personen in de bus al in Australië heb leren kennen.. wat is de wereld toch klein!

Ik ga nu mijn verhaal afsluiten want er wacht een potje killer-pool op me.. wat dat ook mag voorstellen.


x