Van Queenstowm tot Taupo
Door: Marloes
Blijf op de hoogte en volg Marloes
16 April 2012 | Nieuw Zeeland, Taupo
Omdat het pasen was hadden de bars hele rare openings-en sluit tijden. Zo gingen die avond alle bars om 12 uur dicht i.v.m. goede vrijdag de volgende dag. Om vervolgens op goede vrijdag om 12 uur s'nachts weer open te gaan.. en zo nog een paar dagen. Dus de eerste avond begon vroeg..heel vroeg.. eigenlijk 's middags al.
En 12 uur is vroeg voor een bar om te sluiten, maar ik had duidelijk te vroeg gepiekt.. dus ik heb 12 uur niet eens gehaald haha! Eenmaal terug in het hostel kwam eigenlijk iedereen gelijk terug en was het een groot feest in onze dorm.. en als kleine kinderen werden we dan ook door het personeel verzocht om alsjeblieft te gaan slapen.
De volgende ochtend werd iedereen dan ook niet erg fris wakker.. en de geur was niet te harden op onze kamer. We sliepen namelijk met z'n 8e op een hele kleine kamer.. geen raam en geen airco. Die ochtend stond voor veel mensen de bungeejump op het programma, maar niet voor ons 4 dus wij besloten lekker ergens te gaan ontbijten en daarna weer even verder te slapen. Heerlijk!
'S middags zijn we dan ook pas iets gaan doen, heerlijk in het park geluisterd naar live-muziek en van terras naar terras gelopen. We waren eigenlijk min of meer de hele dag aan het wachten op het moment van Lucy's canyon swing die ze had gewonnen omdat ze het best verkleed was bij de pub-party. En niemand kon je zo ongelukkig maken met een prijs als dat als Lucy.. hoogtevrees en panisch voor vrije vallen. De hele week had ze al nachtmerries en de gehele dag was ze al doodsbang. Eenmaal bij de swing aangekomen, besloot ze maar als eerste te gaan om er op die manier maar vanaf te zijn, want ze wilde het toch wel doen. Ik heb nog nooit in mijn leven iemand zo bang gezien. Compleet aan het trillen, tranen in haar ogen. Het personeel was wel heel lief voor haar want normaal proberen ze mensen nog banger te maken, maar ze zagen goed dat ze niet banger te maken was. Om een lang verhaal kort te maken. Ze heeft het gedaan en was daarna zo opgelucht en blij dat we het gevierd hebben met een Fergburger, de bekende hamburgers! De wachtrij is enorm lang en eenmaal besteld moet je nog minstens een half uur wachten. Ik had de 'bun laden' eentje met Falafel, man man man wat een units! Die hamburgers zijn zo groot dat je niet eens normaal een hap kan nemen en je echt moeite hebt ze helemaal op te eten. Misschien hadden we van te voren natuurlijk ook geen chocolade taart moeten eten haha! Maar goed.. we hebben 'm allemaal helemaal opgegeten en na de hand is dat niet echt genieten. Mijn maag stond voor mijn gevoel werkelijk op knappen waardoor ik de rest van de avond niet veel meer heb kunnen doen.
De volgende dag ben ik samen met Lucy vertrokken naar Dunedin. 6 uur later waren we eindelijk daar en wachten ons weer een leuke wandeling met de backpack. Wat een lijdensweg weer.. vooral de oprit van het hostel.. ik heb nog nooit een oprit zo stijl gezien.
Maar goed alles over voor onze perfect geplande dag. Het plan was namelijk om een tour te doen naar de Speight's brouwerij en natuurlijk alle biertjes te proberen daarna compleet vol te vreten in de chocolade fabriek om vervolgens de stijlste straat van de wereld te beklimmen. Maar zoals altijd ging het niet precies volgens plan. De brouwerij had de eerste plaatsen beschikbaar om 7 uur 's avonds, de chocolade fabriek was gesloten en tja we hadden een verkeerd nummertje 17 op de kaart aangezien voor de stijlste straat.. dus die hebben we de eerste dag ook niet gevonden.
Omdat we die avond ook wilde gaan stappen vertrokken we lichtelijk over-dressed naar de brouwerij, maar het was het wachten waard. Een erg leuke tour en we weten nu eindelijk waar de term 'skull a beer' vandaan komt. Lang lang geleden tijdens gevechten als je dan je vijand had vermoord holde je z'n schedel uit om deze vervolgens te vullen met bier en in een keer leeg te drinken. En het mooiste gedeelte kwam op het einde, lekker alle biertjes proeven en we mochten ze nog zelf tappen ook. Na de brouwerij vertrokken we richting de kroeg. En waar we het overdag al verdacht rustig vonden in de stad was het deze zaterdagavond echt compleet uitgestorven, net een spookstad. Heel raar! We kwamen dan ook thuis met de conclusie dat Dunedin iets depressiefs over zich heen had die dag.
De volgende dag was dit echter compleet anders, overal mensen en vanalles te doen. En wij konden alleen maar verbaasd voor ons uit staren van wtf waar komen al die mensen vandaan?!
Lang konden we helaas niet stilstaan bij alle mensen en waar ze in vredesnaam vandaan kwamen want de stijlste straat stond op het programma. Ja we hadden het goede nummertje 17 gevonden!
Eenmaal aangekomen bij de bekende Baldwin street was het natuurlijk nog veel drukker als in de rest van de stad. Maar man wat is die straat stijl. Gelukkig hadden ze er trappen naast gebouwd, want anders is naar boven lopen nog meer een lijdensweg. Toen ik eenmaal boven was en bijna aan de beademing kon, keek ik achterom en zag gewoon een vent keihard omhoog komen rennen. Waar haal je de energie vandaag?!
Helaas was het niet veel later al weer tijd om de bus terug te pakken naar Queenstown, waar we die avond niet veel meer gedaan hebben als film, na film kijken. Om vervolgens allemaal verrast te worden met een paasei en een knuffel van een verstandelijk beperkte jongen. Zo lief hij had gewoon een hele tas vol paaseieren gekocht om die avond de paashaas te spelen en iedereen vrolijk te maken met een paasei.
In de kamer wachtte mij een minder leuke verassing, mijn bed was ingepikt door iemand anders omdat Lucy schijnbaar zijn bed had genomen. Sinds wanneer kun je een nieuw bed claimen zonder er iets op te leggen?! Op dat moment waren er dan ook 13 mensen in een kamer met maar 12 bedden. Bij de receptie bleek er iets mis te zijn gegaan met een reservering van een jongen die al meer dan een week op die kamer sliep, maar het hostel was vol dus mijn poging van 'geef me maar gewoon een ander bed in een andere kamer' had geen zin. Even later kwam ze terug met een grote grijns op haar gezicht en om een lang verhaal kort te maken ik kreeg de duurste kamer met een kingsize bed, flatscreen tv, eigen douche,wc en Lucy kon ook mee. Wat hebben wij een vreugde dansje gemaakt in die kamer en natuurlijk heerlijk geslapen.
Na deze heerlijke nacht restte ons een vreselijke busrit van 11 uur naar Kaikoura. 's avonds kwamen we dan ook pas aan en werden we herenigd met Zoe die volgens mij nog steeds niet doorheeft hoe hilarisch ze is. Alles is 'absolutely terrifying' variërend van sokken in sandalen tot dunne mensen. En opmerkingen als, dat het niet eerlijk is dat verkrachters in de gevangenis meer ruimte hebben dan wij, vliegen je dan ook om de oren.
Helaas moesten we de volgende dag al weer afscheid van haar nemen want ze wilde terug in Auckland zijn voor haar verjaardag. In Kaikoura hebben we niet veel meer gedaan als een beetje rondgewandeld, ijsjes gegeten en dat soort dingen. Oh en die avond schandalig aller-aller laatste geworden met ons team bij de lokale quiz night.
De volgende dag werd ik wakker van een vreemd geluid.. die ik in Nieuw Zeeland nog niet gehoord had, namelijk regen. En die regen is eigenlijk niet meer gestopt die dag. Maar omdat we de hele dag op de ferry en in de bus zaten maakte dat niks uit.
Begin van de avond kwamen we in Wellington aan en moesten we gelijk een beetje haasten want we hadden een stapavond gepland met een vriend van Lucy.. die kortom té gay voor woorden is, maar zo hilarisch. Het kon dan ook niet anders dan dat het een prachtige avond was. En dat moest ook want het was het afscheid voor Lucy, Vicky en mij.. want zij gingen de volgende dag terug naar Auckland. Toch weer raar om zo na 2 weken weer afscheid te moeten nemen, want heb echt een top tijd met ze gehad! Die ochtend moest ik ook naar in ander hostel omdat diegene waar ik zat volgeboekt was. In de stort regen met al mijn spullen, wat een schijtdag! Heb de rest van de dag dan ook door gebracht in de tv kamer en film na film gekeken, heerlijk!
Die avond leerde ik in mijn kamer een ander Nederlands meisje kennen en we besloten de volgende dag Wellington te bekijken. En gelukkig scheen de zon weer. We zijn met de cable car naar de botanische tuinen geweest om daar in een museum tegen Codey, de homovriend van Lucy aan te lopen die daar schijnbaar werkte, zo toevallig! Op een kinderkaartje konden we dan ook naar binnen en hebben we alles geleerd over de sterrenhemel boven Wellington. Ook hebben we het Te papa museum bezocht, het museum over Nieuw Zeeland. Het meest interessante was hier toch wel buiten het museum. Je kon daar namelijk een trap af om een deel onder het gebouw te gaan bekijken en te zien hoe het gebouw aardbevind proef is.
Na 3 nachtjes was het tijd om naar Taupo te gaan. Waar ik samen met Becky en Emma gelijk na aankomst vertrok naar de hot-pools. Een rivier in de buurt waar vanuit een waterval super warm water instoomd. Heel vreemd zo kan je namelijk met je voeten in een ijskoude stroom zitten en met de rest van je lichaam in een kokend hete stroom.
Maar eigenlijk stond Taupo maar centraal voor 1 ding, namelijk de Tongariro alpine crossing. Die gelukkig vandaag open was. Hij is namelijk alleen maar open met goed weerd, omdat het anders gewoon te gevaarlijk is. Om 5:30 werden we opgehaald en om 7:00 begonnen we met wandelen. De eerste 4 km was nog te doen zonder pauzes te nemen, maar toen kwamen we aan Devils staircase. Mijn god wat een regelrechte lijdensweg. Zo zwaar! Ik heb echt vaak pauze moeten houden omdat mijn hart echt te snel te keer ging en ik zo buiten adem was dat ik kortom gewoon niet verder kon. Maar iedereen had dit, wat ook wel weer een hilarisch gezicht was! Eenmaal boven koste het ons echt wel een tijd om weer op adem te komen en besloten een extra stuk toe te voegen van 1,5 uur.. hier hadden we ons helaas een beetje op verkeken, het was namelijk weer heel zwaar en vooral ook heel koud omdat we naar het op een na hoogste stuk gingen. Maar eenmaal boven was het uitzicht adembenemend en dat maakte dat ook alles weer goed.
Eenmaal terug op het normale pad stond ons een hilarisch stuk te wachten. Heel stijl berg af door los zand, waardoor je iedereen om je heen op z'n bek ziet gaan en jijzelf er natuurlijk ook een paar keer flink onderuit glijd. Vooral de scheldende mensen om je heen maken het echt hilarisch. Eenmaal bij de Emirald lakes waren m'n schoenen zo gevuld met stenen dat verder lopen echt niet meer ging, maar lang wilde we daar ook niet stil blijven staan om de schoenen te legen omdat er echt een eieren lucht vanaf kwam waar je naar van werd! Na 10 minuten lekker door een dal gelopen te hebben kwam er natuurlijk weer een erg stijl gedeelte waar we weer steunend en kreunend naar boven liepen. Maar het bracht ons weer bij een prachtig uitzicht over de blue lake. De rest van de toch was nog even flink berg op gevolgt door een afdaling van bijna 8 km. En dat is kortom geen leuke afsluiting en vooral voor m'n knie waar ik bij voorbaat al zoveel last van had echt een regelrechte hel.. Maar heb het gehaald en het was prachtig! En achteraf waren we ook heel trots dat we de extra km hadden gedaan.. dus geen 20 km maar 25 km. Alleen ben ik nu ik dit typ helemaal gesloopt.. en wil ik niet weten hoe stijf ik morgen wakker wordt!
xxx
-
16 April 2012 - 07:40
Zamora:
Volgens mij kan ik alleen maar bij elk reisverslag schrijven.. hoe leuk het klint, wat een coole avonturen je hebt meegemaakt en dat ik je natuurlijk mis dus bij deze gewoon nog een keer: Wauw dit is echt een retevet avontuur!
xxx -
18 April 2012 - 13:38
Zoe:
Jeee wat maak je toch een hoop leuke dingen mee!:D
Ik begin je nu wel goed te missen hoor! Dikke kus.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley